چهار روزه نیستی محبوبه ی قشنگم، امشب آمدی
فکر کنم، دوباره دکتر امواج لعنتی رو برات ممنوع کرده که زیاد نمیایی
یا شایدم دلیل دیگه ای داره، نمی دونم
مدل آنلاین شدن هات فرق کرده، از 11:50 نیم ساعتی می آمدی و می رفتی
چند روز که نیستی هول برم می داره، هزاااار جور فکر میاد سراغم
کاش بی تو نبودم
کاش گوشه ی قلبت مالِ من بود
کاش حق داشتم احوالی ازت بگیرم
کاش در نظرت خار و بی مقدار نبودم
کاش عشقم باورِ قلبت بود
کاش اشتباه نکرده بودم
کاش اکسیری داشتم که تسخیر قلب نازنینت را برایم آسان می نمود
کاش دیر نشود
آمدنت دیر نشود
کاش روزی که می آیی، من زنده باشم
محبوبه ام
دار و نادارم
ای غم و مستی ام
کاش...
الان که بعد چند روز زیرکانه می آیی و می روی، چه لذت بخش است نفس کشیدن
راستی این چند روز کجا بودی؟
آخ ببخشید حواسم نبود من حق دانستن ندارم
آمدی جانم به قربانت، خوش آمدی
ای کاش طوری می آمدی که رفتنی نداشته باشد
ای کاش آمدنت بی بازگشت بود
ای کاش خبط نکرده بودم
افسوس هایم را می بینی؟
عبرت بگیر محبوبه ام
خوب ببین عاشق ترسو چه منزلگاهی دارد
سرانجام عاشقی که بر سر عشقش معامله کند چه تلخ است
آیا راه بازگشتی نیست؟
آیا زمان جبران فرا خواهد رسید؟
آیا روز موعودی هست؟
آیا هجرانت پایانی خواهد داشت؟
محبوبه ی جان
آیا یارای چشیدن طعم عسلگون وصالت را خواهم داشت؟
بیست و یک دقیقه ی بامداد، رفتی که بخوابی تا دنیای رویاهای زیبا را با حضورت مسرور کنی
ای کاش دنیای رویاهای من با آمدنت مسرور می شد
بخواب عزیزکم
خوب بخوابی محبوبه ی جان
ای کاش یکی از خاطراتی باشم که هر چند گذرا در لحظه ی خواب رفتن به سراغت می آیند
ای کاش منِ بینوا و درمانده گوشه ای خاطرات شبانه ات باشم
