راز دل عاشقت رو نخواهی دانست
چون من نمی گذارم
می خواهم بشوم عین خودت
بی انصاف و بی رحم
اونی که محتاج فهمیدن توئه رو می گذاری تو آمپاس و این روش توئه و از تربیت خانوادگیت سرچشمه می گیره
تشنه رو می بری لب آب و تشنه تر بر می گردونی
همه تون اینجوری هستید
خانواده ت رو می گم
تقصیر خودت نیست، خانه از پای بست ویران است
تو لایق هیچی نیستی
هیچی
دلت یک اتفاق تازه می خواهد
دلت من را نمی خواهد
نه که من را
نه
دلت "عشق و دلدادن" نمی خواهد
پس چرا در قلب من جا کرده ای، ای جان
تو که در دام غم افتادن نمی خواهی
تو که احساس پیری بی امان کردی
پس چرا قلب مرا بشکسته ای، ای گل
چه می دانم چه می خواهی
شبیه کودکانی تو
عشقت هم شبیه کودکان، انگار
دلت یک شورِ بی اندازه می خواهد؟
شورِ بی اندازه می خواهی؟
بی عشق؟
دانی چه می ماند؟
شورِ بی اندازه یعنی عشق
شورِ بی اندازه یعنی تو
یعنی من
یعنی ما
شورِ بی اندازه را در قلب من یابی، نه جای دیگری، محبوبه ام
منم آن اتفاق تازه، ای محبوبه جان
در دلم بنشسته ای، در به رویم واکن ای جان
سالیان است مانده ام پشتِ درِ قلبت،
درم واکن
رهایم کن
بی تو شعر خواهم نوشت
بی تو اشک خواهم ریخت
بی تو خاطراتت را زندگی خواهم کرد
بی تو ....
راستی تو بی من چه خواهی کرد
اصلا یادت هست که نیستم؟
محبوبه ام، کی عاشق تره؟
تو یا من؟
چقدر احمقم
تو که اصلاً عاشق نیستی
نمی دانم، شاید هم دروغ بگی و تظاهر کنی که عاشق نیستی
ولی من اینقدر احمق هستم که بعد از این همه بی مهری بتونم باور کنم که شاید تو هم عاشقی
محبوبه یه درده
یه دردِ بی درمون توی سینه ام
محبوبه یه داغه
یه داغِ بی پایان بر دلم
محبوبه
یه زخمه
یه زخمِ موندگار روی قلبم
خونابه های این قلب زخمی، هر روز داغِ دلمو تازه می کنه، تا سینه م مالامال درد بشه، انگار تمومی نداره این رنجِ بی امان
اما چرا!!!
روزی تمام خواهد شد، همه ی این رنج ها
پایان خواهد پذیرفت
روزی که قلبم از تپش بایستد
و دلم بمیرد
و سینه ام تهی شود
...
آن روز نزدیک است
صبر باید
صبر
...
