دلتنگی های نبودنت

همه

آشنا و غریبه 

دور و نزدیک

از بستگانم می پرسند، (فلانی چرا حالش اینجوره؟ مثل همیشه نیست طوری شده خدای نکرده؟!)

و آنها ناامیدانه یه جوری داستان رو سمبل می کنند بره پی کارش

تو که عشق منو باور نداری. یا عشقمو باور داری و برات ارزشی نداره، نمی دونم

از خدا پنهون نیست از تو چه پنهون، 

روزی ده بار که نه روزی صدبار میام توی صفحه ی تلگرامت و با حسرت به عکس پروفایلت نگاه می کنم و برای هزارمین بار اونو ذخیره می کنم و بعد توی می وی برات پیام تایپ می کنم و به جای انتخاب کلید send یه اسکرین شات ازش می گیرم و بعد خارج می شم

و اگربیام توی صفحه ت و آنلاین باشی مثل دیونه ها می شینم و نگاه می کنم

انگاری دارم به صورتت نگاه می کنم

نه که فکر کنی جرات پیام دادن ندارم، نه

وقتی پیام دادن من برای تو مزاحمت محسوب میشه، دیگه وجدانم اجازه نمیده مزاحمت بشم

یاد دوماه چت عاشقانه مون به خیر

یه ماهش رو ذخیره کردم 

نمی دونم چی شد که ازم بریدی

چی می خواستی که توی من پیدا نکردی

این همه التماست کردم

چوب حراج زدم به قلب و احساسم

غرورم رو در مقابلت له کردم

سعی کردم عشق راستین و درونی و قلبی خودم رو صادقانه نشونت بدم

ولی نشد

تو رفته بودی

مامان شده بودی، همونی که من بارها آرزوش رو داشتم

چون می دونستم تصاحب تو مساویه با نابودی تو و مادر شدن برات بهتر از به من رسیدنه

ولی نمی دونستم از دستت خواهم داد

هرچند راضی ام به رضای خدا و از هیچی پشیمون نیستم و نی دونم این خدا بود که مهره ها رو طوری چید که کار به اینجا برسه 

ولی

ولی تو هم یه چیز رو در نظر داشته باش:

یادته امیر جعفری توی سریال شهرزاد به دختره چی گفت؟

”اگه یه مرد دلش پیش یه زن گیر نباشه براش تره هم خورد نمی کنه”

می دونم می دونمی من چقدر عاشقتم

می دونم کمر به قتل من بستی

می دونم نیت کردی روزی هزار بار منو بکشی

چون یه بار توی همین وبلاگ پیام دادی بهم 

”مرا در خودم کشتی، هزار بار جان دادم و مردم.....”

حالا داری تلافی می کنی و منو هزاران بار می کشی

می دونم دروغ گفتی منو فراموش کردی

ولی چیزی که نمی دونم اینه که آخر این داستان به کجا می خواد بکشه

من بچه هام زندگیم وضایفی که به گردنمه و بدون تو از پسش بر نمیام

نمی دونم

بعضی وقتا از ته دل می گم خدایا کاشکی همین الان جون منو می گرفتی

امروز صبح آنلاین بودی،

اینقدر محدودم کردی که نمی تونم یه سلام به عشقم بکنم 

سوختم، نفرینت کردم

و بلافاصله استغفار کردم و گفتم 

خدایا این تقدیر تو هست که من نباید باهاش ارتباط داشته باشم

اینقدر مواظبم یهو دلم نشکنه، ناله نفرین رو دوست ندارم

اگر من امروز دارم می سوزم حقمه

حتما خبطی کردم و دارم تقاص می دم

ولی یه چیز رو بدون

چند روز پیش هزار کیلومتر ازت فاصله گرفتم و خاطرات تلخی برام تداعی شدند

حالم به حدی بد شده بود که تابلو شده بودم، صدای عمه دراومده بود

تا اینکه

روز اول عید خدا چیزی نشونم داد که یقین پیدا کردم تو فراموشم نکردی

الان حالم خوبه خدا رو شکر

حال تو هم که حتما خوبه دیگه

چون مزاحمت رفع زحمت کرده و دیگه پیام نمی ده

خدا لعنتش کنه